dinsdag 25 oktober 2016

Ach ach ach het begin van de Ach

Schattenmuhle - Lenzkirch - Titisee.
De tocht begon weer direct met de Wutachkloof. Vandaag geen kalkrots maar zandsteen, eventjes porfier en dan graniet. Gisteren was het vooral kalk en 's morgens een zachte laag en eergisteren Jura-kalk. Die opeenvolging zorgt ervoor dat de kloof er telkens anders uitziet.
Tegen de middag moet ik kiezen. Ik ben bij het begin van de Wutach (de "woedende" Ach) gekomen ; die onstaat waar de Haslach en de Gutach (de "goede" Ach) bij elkaar komen. Ik kies voor de Haslach, veel minder verkeerslawaai. De route volgt deels de kloof en deels een oude spoorweg die nu een fietspad is. Na Lenzkirch domineren de donkere commerciële dennebossen. Het Zwarte Woud moet toch ergens zijn naam vandaan hebben, toch? Alles samen doet het me denken aan onze Oostkantons.
En ik leer dat ook rond Lenzkirch de ene na de andere watermolen is afgebrand of verwoest door de rivier. Blijkbaar een streektraditie.
Het laatste deel van de tocht ziet er op papier veelbelovend uit: mijn eerste Zwartewoud-top. Maar boven op de Hochfirst is er niks anders dan mist te zien.
Beneden bij het pad langs de Titisee begint het te schemeren. Maar ik ben nog op tijd in de Jeugdherberg voor het avondmaal.

Geen opmerkingen:

Een reactie posten